اینرا میگویند دوستی!

 دعوت نیمه مجللی بود، به خاطریکه به هر سویه و سطح آدم در مجلس دیده میشد. یکی تحصیلات عالی داشت اما لباس و وضع ظاهری اش چندان بَل نمیزد و نکتایی اش مانند دُم پشک باریک و قدیمی بود، دیگری آنقدر دریشی لُکس پوشیده بود که بسیاری ها در شب عروسی شان هم نپوشیده بودند اما با کلهٔ چنان خالی که دوازده سال مکتب را در بیست سال خوانده بود یعنی پُخته خوانده بود و طالع مند بود که درین مجلس، بعضی ها ازین موضوع خبرداشتند و بسیاری ها نه. و تعداد کسانی که هم درجهٔ تحصیل شان متوسط بود و هم کوالیټی لباس شان آنقدر بد گفتنی نبود که شاید اکثر شان از کهنه فروشی ها آنرا خریده بودند، بیشتر از دو گروپ دیگر بود.

میگفتند و میشنیدند، یکی از چربی خون و فشار مینالید، دیگری از قلنج معده و بواسیر. یکی از سیاست گپ میزد و دیگری در مورد مغازه های فروش شیریخ و نان خشک حلال معلومات میداد. چند نفر که تکسی میراندند، قصه های مسافر های عجیب و غریب شانرا به رخ یکدیگر میکشیدند و عده زیادتر به غیبت گویی و بد گویی این و آن که تعداد شان بیخی زیاد است، مصروف بودند. یکنفر را در میدان می انداختند و خوب که به سویهٔ پارلمان بی آبش میکردند، بجان شخص دیگری میرفتند.

ولی درین میان طرز برخورد دو زوج جوان با سلیقه، توجه بسیاری ها را بخود جلب کرده بود. اکرم و پری خانم را میگویم. این دو زن و شوهر، امشب ریکارد عاشقی لیلی و مجنون، وامق و عذرا و شیرین و فرهاد را شکستاندند. آنقدر به یکدیگر جان و قربان و جگر و عسل گفتند که دهان همه را آب زد وبسیاری خانمها به شوهران شان طعنه کاری را شروع کردند که آدم اینطور باید خانم خودرا دوست داشته باشد، نه مثل تو واری که در ماه ها یکبار آنهم که کارت نزدم بند شد،از دهان کپ و کُپ ات به نا غلطی بیرون میشود که دوستت دارم.

بطور مثال و قتی پری خانم تشناب میرفت، اکرم اورا همراهی میکرد و تا خالی شدن کامل معدهٔ پری خانم در بیرون دروازهٔ تشناب، دروازه بانی میکرد و باز وقتیکه اکرم میخواست نان صرف کند پری خانم به عجله و با سلیقهٔ خاص، دستمال کاغذی را در یخن اکرم جابجا میکرد، کارد و پنجه را بدستش میداد و در گرفتن نان هم کمک اش میکرد.